ابراهیم حاتمی کیا که خود را فیلمساز مستقل میداند و همیشه نگاه به هویت ملی را کنار اعتادات فردی ارائه می دهد در طول تاریخ سینمای ایران فیلم های تاثیر گذاری ساخته است فیلم روبان قرمز ،به رنگ ارغوان، آژانس شیشه ای، بوی پیراهن یوسف و از کرخه تا راین در کنار مهاجر و دیده بان کارهای جاودانی هستند که هر موقع می بینم تحت تاثیر سینمای درام گونه او قرار میگیرم.
با این حساب باید بپذیریم که حاتمی کیا از فیلمسازان دغدغه مند سینماست اما فیلم خروج هیچ یک از المان هایی که به درام بی انجامد را به جز صحنه به خاک سپاری شهید در مخاطب ایجاد نمی کند. کشمکش های داستان به شدت کم است و با توجه به داستان فیلم که یک کاراعتراضی است توقع برخوردهای بیشتری در یک کار سه پرده ایی میرود علاوه برآن شخصیت های فرعی پرداخت مناسبی ندارند و تمهیدات بر قصه های وابسته ضعیف بنظر میرسد با توجه به اینکه فیلم از یک رویداد مستند الهام گرفته شده و اعتراض کشاورزان در این سال ها با محوریت موضوع آب سوژه مناسبی برای طرح یک بستر اعتراضی با مدیوم سینما بوجود آورده است تیغ حاتمی کیا برای نقد این بروکراسی حکومتی کند و زبان او الکن است.
انتخاب نام خروج بسیر هوشمندانه انتخاب شده است در واقع چه کسی خروج میکند ؟ با توجه به صحنه های ابتدایی رییس جمهورو حضور او در زمینهای کشاورزی مردم عدل آباد و خروج آن ازآنجا یکی ازالمانهایی ایست که حاتمی کیا نشانه گرفته است و در ادامه با توجه به وعده های تو خالی که مشاور او به اهالی خروج کرده می دهد گزاره ایست که به قول خود حاتمی کیا گذر زمان ارزش فیلم را ثابت خواهد کرد ولی به عقیده من به دلیل حفره هایی که در متن وجود دارد ارزش فیلم کم شده و فیلم با توجه به عدم پرداخت درست به سوژه ایی که می توانست خیلی بهتر بیان شود ایده ناظر فیلم را با اختگی مواجه می کند. این مهم بدلیل این است که مخاطب همراه فیلم نمی شود و به اصطلاح فیلم نمی تواند در هیچ کجای آن او را به فیلم سنجاق کند. کاری که حاتمی کیا در بوقت شام و بادیگارد دو فیلم قبلی اش انجام می دهد و در اینجا خود او هم از این اتفاق خروج می کند.
نویسنده: محمد بزرگ
