اینجا آبادان است و آبادان می ماند

«آبادان یازده 60» چهارمین فیلم بلند سینمایی مهرداد خوشبخت کارگردان 50 ساله و اصالتا آبادانی سینمای ایران است.

وی که سابقه ساخت آثاری چون «عقاب صحرا»، «صدای پای من» و  «جای او دیگر خالی نیست» را در کارنامه کاری خود دارد، این بار در چهارمین ساخته سینمایی خود به سراغ سوژه‌ای بدیع و بکر می‌رود،

در روزهای ملتهب و سختی که کشور با حجوم دشمن روبرو می‌شود و جنوب کشور در معرض از دست رفتن قرار می‌گیرد یک همبستگی همگی برای دفاع از کشور صورت گرفت اما افرادی که در آن خطه زندگی می‌کردند بخصوص اهالی کوی ذوالفقاری آبادان برای روبرویی با این ترومای وحشت آور  آسیب‌های شدیدی را متحمل شدند. در این میان نقش اهالی رسانه بسیار در حفظ کشور ارزشمند است که از نگاه فیلمسازان پنهان مانده بود و این اثر بلحاظ سوژه و نقطه نظر پرداخت شده یعنی اشاره به  زحمات کارکنان رادیو آبادان بسیار ستودنی است.

در فیلم دشمن را مخاطب نمی‌بیند و تنها المانی که اشاره به حمله آنها دارد برخورد تیر و خمپاره و شنیدن صدای آنهاست. این اتفاق می‌تواند خلاقیتی از سوی کارگردان باشد، اما به دلیل اینکه فیلمنامه سه پرده ای است و داستان به صورت شاه پیرنگ روایت می‌شود مخاطب قرار است با کشمکش‌های بیرونی موجود در فیلم مواجه شود و همراه کاراکترها نفس نفس زنان تا انتها پیش برود و زمانی که فیلم به انتها می‌رسد نفسی راحت بکشد در اینجا عدم حضور عراقی ها به کاهش این حس می‌انجامد.

اتفاق خوب فیلم در نقطه اوج آن است و رسیدن به انتهای فیلم که پایان‌بندی فیلم مخاطب را میخکوب می‌کند و در پایان همه چیز برای او حل می‌شود بخصوص زمانی که کارگردان از صدای اصلی فرد گوینده استفاده می‌کند و با نشان دادن صحنه های واقعی باور  ارزشمندی افرادی که برای حفظ کشور جان خود را از دست دادند مخاطب ارتباط بهتری با فیلم برقرار می‌کند. نکته دیگر انتخاب بازیگران است که کارگردان می‌توانست با تیم بازیگران سینمایی بهتری نسبت به برخی که سابقه بازی در تلویزیون را دارند داشته باشد البته بازی این نوع بازیگران در سینما ضعف نیست ولی در چنین اثری کارگردان نباید از هیچ عنصری کم می‌گذاشت.